Pozitif İtiraf

Günlerden bir gün pek sevdiğim arkadaşım Miray beni kolumdan tutup ne olduğunu hiç bilmediğim bir kampa götürdü. Bu belirsizlik çok hoşuma gitmişti. Bence biraz merak herkese iyi gelir…

Kamptaki ilk dakikalarımda kendimi bir çemberin içinde buldum. Kampla ilgili diğer detayları özellikle anlatmayacağım, merak ederseniz yazabilirsiniz 🙂

İnsanların bu çemberde bir araya gelmesindeki amaç güzellikleri konuşmaktı. İlk defa birbirini gören yüzler birbirleri ile karşılaştıkları o ilk anda hissettirdiklerini paylaşıyorlardı.

Etrafta mutlu olmam için o kadar çok sebep vardı ki: gökyüzünde dolunay, yanıbaşımda sıcacık bir ateş ve sadece olumlu hislerini anlatan insanlar… Bir de hiç tanımadığım o insanlardan duyduğum sözler!

Kamp bitti, günler günleri kovaladı. Bu çemberin etkisi ile aklıma bir soru takılmıştı. ‘’Olumlu hislerimizi neden sadece yeni tanıştığımız insanlarla paylaşalım ki?’’ Her gün aynı evi paylaştığımız insan, sevgilimiz, ailemiz… En çok da onlara anlatmamız gerekmiyor mu aslında? Onların sayesinde hissettiklerimizi kendimize saklamak biraz bencilce değil mi? 🙂

Elbette ki bazı şeyler söylenmeden de kıymetlidir, kelimeler olmadan da anlaşılır. Ama siz onların etkisini bir de dile geldiklerinde görün 🙂 

İnsanların ve toplumların olumsuzluklara bu kadar maruz kalmasına, bunlardan besleniyor olmasına zaten bir itirazım var!

Bu durumun tatsızlığına inat aklımdaki düşüncelerle hemen harekete geçtim! 

Her şeyi oyunlaştırmayı pek severim 🙂 Çocuk olmayı, çocuklar kadar mutlu olmayı unuttuğumuz için olsa gerek… Her gün kullandığımız dijital uygulamaların bile bu zaafımızdan istifade ettiğini düşününce ben neden oyunun avantajlarını kullanmayayım ki?

Şu kargaşadan sizi sıyırıp bir özetleyeyim:

Bence insanların olumlu söylemin gücünü keşfetmeye ihtiyacı var!

Sevdiğim kadını aldım karşıma, anlattım. Dedim ki:

‘’Ben toplantıdayken, hiç beklemediğim bir anda masama bıraktığın çay beni çok mutlu etti. İçimden geçeni hissettiğini bilmek anımı güzelleştirdi.’’

Bu artık sıradan bir itiraf değildi. Bu bir pozitif itiraftı. Oyunumuzun adı da artık pozitif itiraf oluvermişti 🙂

O günden sonra sevgilimden belki de duymayacağım, günlük koşuşturmalarımızın arasında kendine yer bulamayacak, sadece bir an düşünülüp geçecek o kadar fazla şey duydum ki.

Sabırlı olmamı çok seviyormuş mesela. Saçlarımın beyazlarını ve kıvırcık olmasını da. Ben ‘’Hadi!’’ demesem her gün yürüyüşe çıkacak enerjisi olmazmış. Beraber çalışırken beni eleştirmekten hiç çekinmiyormuş, bu durum da onu çok mutlu ediyormuş. Ayrı şehirlerdeyken en çok ona bıraktığım notları görünce mutlu oluyormuş. 

Bir de ‘’Sana bir pozitif itirafım var!’’ dediğinde meraklanmamdan, heyecanlanmamdan çok keyif alıyormuş. İşte oyunumun işe yaradığının kanıtı!!!

Bunları bilmediğimden değil ama duymayı çok sevdiğimden yazıyorum bu yazıyı. Duymak daha çok bağlıyor insanı, olumlu düşüncelerin akıp gitmesine engel oluyor. Çoğaltıyor da… Sadece söylemediklerinizi söyletmiyor aynı zamanda düşünmediklerinizi de düşündürüyor. Gün içinde daha çok güldürüyor. İnanır mısınız, yok yerden kahkahalar bile attırıyor 🙂 Pozitif itirafları sadece karşımızdakilere yapmıyoruz aslında. İlk adım bizimle başlıyor, yani itirafı ilk kendimiz duyuyoruz ve hissediyoruz.

En güzeli de bir süre sonra alışkanlık haline geliyor. Artık bunu plansız, uzaktayken veya yakındayken, zamandan ve mekandan bağımsız  yapıveriyoruz. Bir bakmışız, mutluluğumuzu bir anda paylaşmışız ve çoğaltmışız 🙂 

Mutluluğumuzla beraber sevgimiz de çoğaldı bizim. Umarım bu minik pozitif itiraflarımız sizinkilere de yol olur. ‘’Zaten anlamıştır ne hissettiğimi.’’ deyip devam etmeyin. Konuşmaya üşenmeyin. Durun ve yanınızdaki insanların kulağına pozitif itiraflar fısıldayın. İnanın değişimi fark edeceksiniz. Sonra da gelin bize bunu itiraf edin 🙂